ما از کنجکاوی درباره‌ی ابر گذشته بودیمما فقط کنجکاو باران و صدای سنتور بودیم...مانه عمق را دوست داشتیمنه امید راما ساکنان خانه راگُمدر صدای سنتوردوست داشتیم... احمد رضا احمدی شتاب مكنكه ابر بر خانه ات ببارد و عشق در تكه ای نان گم شود هرگز نتوان آدمی را به خانه آورد آدمی در سقوط كلمات سقوط می كند و هنگام كه از زمین برخیزد كلمات نارس را به عابران تعارف می كند آدمی را توانایی عشق نیست در عشق می شكند و می میرد احمد رضا احمدی نشانی خانه خویش را گم كرده ایملطف بنفشه را می دانیم…
